ΕΝΩΣΗ ΒΙΟΤΕΧΝΩΝ ΜΕΤΑΛΛΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Συνάδελφε.
Το κείμενο που θα διαβάσεις δεν περιέχει ούτε υπερβολές, ούτε περιγράφει κάτι καινούργιο και σπάνιο.
Μάλιστα ίσως έχεις αντιμετωπίσει και εσύ ο ίδιος κάποιο αντίστοιχο γεγονός και απλά το προσπέρασες σκεπτόμενος ότι ταιριάζει με την “κανονικότητα” των συνθηκών και της εποχής.
Το γεγονός (και τα εκατοντάδες αντίστοιχα που συμβαίνουν καθημερινά) αναδεικνύει την ανεπάρκεια και την κατάρρευση του δημοσίου συστήματος υγείας που συστηματικά για δεκαετίες έχει ενορχηστρωθεί από όλες τις κυβερνήσεις. Κοινοποιούμε την επιστολή όπως την λάβαμε και τα συμπεράσματα δικά σας.

«Ονομάζομαι Μπάμπης και είμαι αυτοαπασχολούμενος στον κλάδο του αλουμινίου, ο ασθενής και πατέρας μου, 73 ετών με αρκετά υποκείμενα νοσήματα χρειάστηκε να νοσηλευτεί τον Φλεβάρη που πέρασε. Μετά από ραντεβού με θωρακοχειρουργό του νοσοκομείου Σωτηρία κανονίστηκε το χειρουργείο στον πνεύμονα το συντομότερο λόγω σοβαρότητας. Με μερικές αναβολές λόγω του αυξημένου φόρτου στο νοσοκομείο και του λιγοστού προσωπικού, το χειρουργείο εντέλει γίνεται με ό,τι δυσκολίες συνεπάγεται αυτό για έναν ασθενή με τόσα προβλήματα.
Την δεύτερη μέρα μετά το χειρουργείο εμφανίζονται στον ασθενή κάποιες επιπλοκές στο αναπνευστικό οι οποίες όλο και χειροτερεύουν. Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό υπερβαίνουν εαυτό, και όντας απόλυτα επαγγελματίες και καταρτισμένοι ,κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τον βοηθήσουν. Μου ανακοινώνουν ότι ο πατέρας μου χρειάζεται άμεση διασωλήνωση και καταστολή, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει διαθέσιμο κρεβάτι ΜΕΘ πουθενά στην Αττική. Για να είμαστε ακριβής και επειδή έχει σημασία, κρεβάτια ΜΕΘ υπάρχουν και στην ίδια την κλινική, προσωπικό δεν υπάρχει να τα στελεχώσει αφού τους έχουν στείλει να καλύψουν τις ΜΕΘ για COVID-19 καθιστώντας τα πρακτικά νοσοκομεία μιας νόσου. Αποφασίζεται λοιπόν με ό,τι ρίσκο έχει αυτό να γίνει η διασωλήνωση και να παραμείνει στον κοινό θάλαμο που βρισκόταν. Μετά την επιτυχημένη διασωλήνωση (καθαρά και μόνο λόγω της άριστης κατάρτισης και αυτοθυσίας του λιγοστού προσωπικού), ενημερώθηκα ότι ο πατέρας μου χρειαζόταν επιτήρηση επί 24ώρου βάσης και αφού δεν υπάρχει προσωπικό θα έπρεπε να μείνω εγώ να τον παρακολουθώ και να ελέγχω τα μηχανήματα, τα μόνιτορ κτλ. Μάλιστα μου έγινε και μια γρήγορη εκπαίδευση για να μπορώ να τα διαβάζω.
Η εξέλιξη στην περίπτωση μου ήταν θετική και εντέλει τα κατάφερε (ίσως οφείλεται και στη Ποντιακή μας καταγωγή), κάτι που όμως όπως έλεγαν και οι γιατροί δεν ήταν καθόλου δεδομένο. Εκατοντάδες ασθενείς με καρκίνο, πολυτραυματίες από τροχαία, με άλλες σοβαρές ή λιγότερες σοβαρές ασθένειες καθημερινά βασίζουν τη ζωή τους στην υπερπροσπάθεια και την αυτοθυσία των νοσοκομειακών γιατρών, του νοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού που παλεύουν εκτός από τις ασθένειες και με την επί δεκαετίες μεθοδευμένη διάλυση του δημοσίου συστήματος υγείας. Στόχος αυτής της μεθόδευσης είναι να σπρώξει όσους ασθενείς έχουν την οικονομική δυνατότητα, προς τους ιδιωτικούς ομίλους υγείας, οι οποίοι έχουν θησαυρίσει πάνω στον πόνο και στην αγωνία των ασθενών.»
Η δικιά μου περιπέτεια ευτυχώς είχε αίσιο τέλος, υπάρχουν όμως εκατοντάδες ακόμα που δεν έχουν. Μέσα από τις γραμμές της Ένωσης στέκομαι αλληλέγγυος στους αγώνες των υγειονομικών και του λαού μας για ενίσχυση του δημοσίου συστήματος υγείας. »

Τσολακίδης Μπάμπης
Μέλος της ΕΒΜΑ

Συνάδελφοι, όλοι μας έχουμε βιώσει κάποιο αντίστοιχο περιστατικό τόσο τα προηγούμενα χρόνια και πολύ περισσότερο τον τελευταίο χρόνο. Είναι αναμενόμενο να δημιουργεί οργή η κοροϊδία της κυβέρνησης ότι παίρνει μέτρα για την ενίσχυση του δημοσίου συστήματος υγείας ενώ εν μέσω πανδημίας μειώνει και άλλο τα χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό για την υγεία, προκαλούν αγανάκτηση τα ψέματα για δήθεν επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας ενώ στην πραγματικότητα τον μπουκώνουν με ακόμα περισσότερα χρήματα, φέρνουν θυμό τα κροκοδείλια δάκρυα και το κάλπικο ενδιαφέρον για την υγεία αλλά και την οικονομική επιβίωση μας αυτοί που επί ένα χρόνο όχι μόνο δεν έχουν ικανοποιήσει ούτε ένα από τα δίκαια αιτήματά μας αλλά έχουν την καταστολή σαν απάντηση.
Αυτό τον θυμό, την οργή και την αγανάκτηση, σας καλούμε να την μετατρέψουμε σε οργανωμένη διεκδίκηση και αγώνα. Να δείξουμε ότι δεν θα ανεχτούμε άλλο την αδιαφορία, την κοροϊδία, τον εμπαιγμό, την ειρωνεία.
Με την Ένωση μπροστά συμμετέχουμε στον μεγάλο συλλαλητήριο ομοσπονδιών, σωματείων, συλλόγων και ενώσεων ΕΒΕ την Τετάρτη 31 Μαρτίου στο υπουργείο οικονομικών για να διατρανώσουμε ότι φτάνει ως εδώ παίρνουμε την ζωή μας στα χέρια μας.